بخش پنچم

کشف رجب در خود

ما دوباره به آن نکته قبل در این‌جا باید مجدداً تأکید کنیم، این که در قیامت می‌‌فرماید:«اَیْنَ الرَّجَبِیُّون»؛ این یک نکته دقیقی است و خبر از یک حقیقت بزرگی می‌دهد.
می‌‌دانید که در قیامت داریم: «یَوْمَ یَدْعُ الدّاعِ »(قمر/6)؛ یعنی روزی که دعوت کننده‌ای دعوت می‌کند و می‌خواند. که این خواندن و دعوت کردن منطبق است بر بنیاد روح انسان‌‌ها، و یک خواندن اعتباری نیست. یعنی همین‌‌طور که جهنّم، جهنّمیان را می‌خواند و جذب می‌کند، بهشت هم بهشتیان را جذب می‌‌کند.

در همین راستا و با توجّه به چنین شرایطی «رجبیّون‌» افرادی هستند با مقامی خاص، یعنی یک مقامی که در بعضی انسان‌ها به جهت استفاده کردن از ماه رجب محقق می‌شود و در عالَم قیامت، آن مقام ظاهر می‌گردد، آن‌‌وقت این افراد در آن عالَم شاخص هستند، یعنی یک نوع بزرگی و آبرومندی برای آن‌ها در قیامت هست.
به همین جهت می‌خواهیم عرض کنیم «رجـب» یک مقام تکوینی است که هرکس می‌تواند در درون خودش به نحوی آن را احیاء و کشف کند. اگر احیاء شد آن وقت می‌بینید مقامی است که اگر طبق روایت، یک روز از آن را روزه بگیرید، موجب «دفع جهنّم» است، روزه دوم آن موجب «ایجاد صراط» است.

یعنی چه که از صراط می‌‌گذریم؟ یعنی جادّه‌ای به سوی بهشت برایمان کشیده می‌‌شود. «صراط» جادّه به سوی بهشت است و لذا روزه دوم ماه رجب موجب پدید آمدن صراطی است که آن صراط به سوی بهشت است. یعنی انسان با دومین روزه ماه رجب، قلب خود را به سوی بهشت جهت می‌دهد، و دیگر قلب او در توجّه به عالم معناست و در این دنیا سرگردان نیست، او انسانِ جهت دار شده است.

روزه سوم آن «ایجاد بهشت» است ، یعنی وصل به بهشت. این ماه دارای چنین مقامی است که خداوند إن‌شاءالله توفیقات بهره‌مندی از آن را ‌برایمان مرحمت کند.

خلقی زبان به دعوی عشقش گشاده‌اند
ای من غلام آن‌که دلش با زبان یکی است

اتّصـال به بهشـت
خود این ماه، ماه رحمت بزرگ خداست که در دعاهای آن این نکته مورد توجه هست. پس تأکید ما یکی این است که کاری کنیم این ماه را که در درون ذات هرکس نهفته است به نام مقام رجبیّت، با اعمال این ماه کشف کنیم، اگر کشف شد خودش جلوه‌ای از بهشت است، یک‌نحوه وصل به بهشت است.