سلام بر ماه محرم

سلام بر ماه محرم

باز محرم آمد،ماه عزای حسین(ع)...سینه ی ما شد کرب و بلای حسین(ع)

کربلا حقیقی است به بزرگی آسمان و کرسی و عرش که همه هستی را در برمیگیرد و این حقیقت باید ظهور کند و باید توسط انسانی آسمانی ظهور پیدا کند.
کربلا،ظهور عشق به خدا توسط امامی معصوم بود و انسان ها باید عشق خودشان و محبت درونشان را به سمت کربلا جهت دهی کنند تا از پوچی رها شوند.

قضیه کربلا و امام حسین(ع) مانند کشتی است که همه سوار کشتی میشوند و بهره میبرند.بلا استثناء همه چه کافر و چه مومن،چه مسلمان و چه غیر مسلمان،همه بهره مند میشوند.نه فقط انسان ها بلکه ملائکه و جنیان و همه مخلوقات از این ماه محرم بهره مند میشوند.
حال ممکن است کسی این بهره را بفهمد و ممکن است غافل باشد و ازش به راحتی بگذرد.

گروهی سوار کشتی میشوند و مانند کشتی های تفریحی، دوری توی دریا میزنند و بعد دوباره سرجای اول برمیگردند.درسته به جایی نرسید ولی لذتی متناسب با خودش میبرد.
ولی گروهی هستند که سوار کشتی میشوند و به منزل های گوناگونی میرسند چون کشتی برای این است که مارا به مقصد برساند.
گروهی به منزلی میرسند که دیگر از لذت های حرام آزاد میشوند وگروهی به منزلی میرسند که از کینه و حسد آزاد میشوند.
گروهی به منزل توحید میرسند و زندگی شان بعد از محرم رنگ و بوی توحیدی میگیرد.هرچقدر نیت خالص تر و بالاتر باشد،منزلی هم که به آن خواهیم رسید،بالاتر است.

این کشتی نیاز به ناخدا و ملوان دارد و بعضی هم به عنوان خدمه در این کشتی کار میکنند.
ناخدا و سکان دار این کشتی،حضرت زینب(س) و حضرت عباس(ع) و ....یاران حضرت میباشند.
وقتی گروهی سوار کشتی میشوند و به منزلی میرسند و میخواهند پیاده بشوند،دستشان را میگیرند و به آنها میگویند که شما به عنوان خدمه برای ما کار کن و این میشود که بعضی از افرادی مثل شهدا میشوند خدمه های این کشتی و مثل آنها دست گیری میکنند.
همین شهدایی که اسمشان روی درودیوار های شهرمان هست و به راحتی ازشون میگذریم. نه آنها انسان های غیرعادی بودند که این لطف بهشون شده و نه مال زمان های قدیم بوده بلکه انسان هایی عادی بودند که بین خودمان زندگی کردند.

این گروهی که به خدمه ی این کشتی ملحق میشوند و دستگیری میکنند،  طلب عاشقانه میکنند.
ممکن است که ما سوار این کشتی بشویم و به سرمنزلی برسیم و همین هم بزرگترین لطف و بهره است ولی اگر میخواهیم جزء خدمه باشیم باید زندگی عاشقانه طلب کنیم.
طلب عاشق بودن مثل عشق های معمولی و زمینی نیست.عشق در مکتب حسین(ع) یعنی باید فدای محبوب بشی.این عشق در اعلای خود به جایی میرسد که دیگر خودش را نمیتواند تحمل کند و مثل یاران امام حسین(ع) خودشان را فدای محبوب میکنند و برای این فدا شدن از هم سبقت میگیرند.
عاشق دوست داره مثل معشوق شود و در همین نوع عشق است که یک نوع اتحاد بین عاشق و معشوق ایجاد میشود.

این طلب عاشقانه، شجاعت میخواد.من که مرد این نوع طلب کردن نیستم چون به محض اینکه طلب عاشقانه زندگی کردن کردی،باید منتظر اومدن بلاهای مختلف باشی.
رسیدن به معشوق بدون سختی کشیدن و گرفتار شدن در بلاهای مختلف و گذشتن از همه چیز معنا ندارد.
اگر طلب زندگی عاشقانه کردی باید مثل عباس(ع) دو دستت را از دست بدهی...باید مثل علی اکبر(ع) تکه تکه بشی....باید مثل زنیب(س) اسیر بشی...باید مثل بعضی از شهدای 8 ساله بدنت زیر تانک له شود همانطور که بدن معشوق زیر سم اسب ها له شد.
باید مثل بعضی از شهدا سرت از بدنت جا بشه همانطور که معشوق،سرش از تنش جدا شد.
باید مثل شهید خرازی دستت را از دست بدی،همانطور که عباس(ع) دستش را از دست داد.
باید مثل شهید همت چشمت را از دست بدی،همانطور که عباس در راه رسیدن به معشوق،تیر به چشمش خورد.

این طلب،مـــــرد میخواهد.شجاعت میخواهد.به عبارتی پاکبازی میخواهد.باید در راه رسیدن به معشوق از همه چیز بگذری.
همینطور الکی نیست.اگه مَردش هستی" بسم الله"...اگر میخواهی به معشوق برسی،باید رنگ و بوی معشوق به خود بگیری و زندگی ات مثل معشوق بشود و برای اینکه زندگی ما مثل معشوق بشود باید منتظر بلاهای مختلف باشیم.

بالاخره هرکسی متناسب با توان خودش و طلبی که داره میتواند با استفاده از این کشتی،به سرمنزلی که میخواهد برسد.

ما خیلی تلاش میکنیم که قبل از محرم خودمان را آماده کنیم.به فرض مثال با خودمون عهد میکنیم که 30 روز قبل از شروع محرم،هر روز زیارت عاشورا بخوانیم که قلب مون آماده شود ولی نمیشود.میگوییم 10 روز ولی باز نمیشود.4 روز مانده به محرم به خود میگوییم که حداقل این 4 شب را نماز شب میخونیم که قلب آماده باشد ولی باز نمیشود.چشم به هم بزاریم میبینیم 10 شب محرم تمام شده و ما هنوز هیچ کاری نتونستیم بکنیم.
هرکاری میکنیم که آماده بشیم ولی نمیشود.گرفتاری ها نمیگذارد.دانشگاه نمیزارد.این خودیت و خود پرستی نمیگزارد.این کبر و حسد نمیگذارد.این شیطان نمیگذارد.روزمرگی های زندگی و این حب دنیا نمیگذارد...چیکار کنیم؟؟
ما خودمان به تنهایی نمیتونیم کاری بکنیم.با تکیه به خودمون هیچ کاری نمیتونیم بکنیم.
امتحان کن.همین فردا صبح به خودت بگو من میخوام با حضور قلب نماز بخوانم.تا الله اکبر را گفتی،شیطان دست و پاتو قیچی میکند.توی غذا خوردن شیطان به سراغ آدم نمیاد ولی توی نماز میاد.چون نمازه که ازش کار میاد.نماز یعنی عروج به سمت خدا.توی قضیه محرم و عزاداری است که شیطان وارد میشه چون محرم است که کار ازش میاد.
عمده این است که بدانیم که ما هیچ کاره ایم و نمیتونیم به تکیه به خودمان کاری پیش ببریم و باید از خدا طلب کنیم.رزاق خداست و از طریق اهل بیت روزی میرساند.باید روزی محرم را از خدا و از اهل بیت طلب کنیم.

یه روزی سلطان محمود داشت در شهر قدم میزد که دید فقیری که نابینا بود،داشت بین آشغال ها دنبال چیزی میگشت که بتواند آن را بفروشد و غذایی برای خودش طلب کند.
سلطان محمود تا این صحنه را دید،انگشتر خودش را که از طلا بود درآورد به جلوی آن مرد فقیر انداخت که همینطور که فقیر داشت بین آشغال ها میگشت،انگشتر را پیدا کند.آن فقیر هم انشگتر را پیدا کرد.

درسته مثال ،مثال خوبی نیست ولی چاره ای نیست..
فقیر داشت دست و پا میزد دنبال چیزی میگشت که بتونه بفروشد و اگر سلطان محمود انگشتر را برایش ننداخته بود اون فقیر به هیچ چیزی نمیرسید و از طرفی فقیر داشت طلب میکرد و همین طلب کردن او باعث شد که سلطان محمود این کار را انجام بدهد مگرنه اگر فقیر کاری نمیکرد،سلطان محمود هم به راحتی ازش میگذشت.

قضیه ما با خدا هم همینطور است.
ما باید طلب کنیم.خدا هم اگر دید ما داریم دست و پا میزنیم،بهمون میدهد.

 این یک قاعده است که اگر به عجز و ناتوانی خودمون پی بردیم،رحمت خداوند شامل حال ما میشود.

از امام رضا(ع) باید طلب روزی محرم بکنیم.درسته خداوند رزاق است ولی به واسطه اهل بیت روزی را خواهد رساند چون اهل بیت واسطه فیض بین خالق و مخلوق هستند.

در این ماه از امام حسین(ع) باید درخواست کنیم و خودمان هم دست و پا بزنیم و تلاش کنیم،درسته که صرفا با تلاش خودمان به جایی نمیرسیم ولی باید تلاش کرد و خودمون را آماده کنیم تا امام حسین(ع) با یک نظر،مارا بهره مند کند.باید عجز و ناتوانی خودمان را درک کنیم.

از طرفی بدون تلاش نمیشود و از طرفی امید به تلاشی که میکنیم باز نتیجه بخش نیست.امید باید به لطف و کرم اهل بیت باشد و همانطور که گفتم به همه لطف میکنند.هیچ کسی بی بهره نیست منتها بهره ها متفاوت است.

گفتیم که میخواهیم تلاش کنیم ولی نمیشود.هرکاری میکنم قلب آماده شود ولی باز هنوز ناخالصی داریم..یک راهکاری که بسیار موثره و این اثبات شده است،این است که عزاداری را به نیابت انجام بدیم.
گروهی عزاداری میکنند  منتها ثوابش را هدیه میدهند.این خوبه ولی نیابت مربوط میشود به قبل از انجام فعل.ممکنه ما عملی انجام دهیم و در نیت آن عمل خورده شیشه داشته باشیم و ثواب این عمل را هدیه میدهیم ولی با نیابت از طرف کسی انجام دادن مربوط میشود به قبل از انجام عمل و روی عمل تاثیر بسزایی میگذارد.

وقتی که ما عزاداری را به نیابت از پدرومادر، شهدا و بخصوص امام شهدا(ره) انجام بدهیم یعنی داریم از منظر قلب آنها وارد عمل میشویم و هرچقدر قلب پاک تر و خالص تر باشد،نتایج بهتری بدست می آید.
بخصوص اگر به نیابت از امام زمان(عج) انجام دهیم که صاحب قلب کل،قلب هستی هستند و عبادات هرچه به قلب ایشان نزدیک باشد،میزان قبولی اعمال هم بالاتر میرود.

انشالله که بهره خوبی از این ماه پربرکت ببریم.
خلاصه ای بود از جلسه معرفتی که قبل از محرم ...
یاعلی مدد