نقش حزب اموی در شهادت امام حسین(ع)

نقش حزب اموی در شهادت امام حسین(ع)

در زیارت عاشورا می خوانید: اَللَّهم خُص اَنْت اَولَ ظَالمٍ بِاللَّعنِ مِنّی وابدء بِه اَولاً ثُم الثَّانی والثَّالِثِ و الرَّابِعِ، اللّهم الْعنْ یزیِد خَامِسا

خدایا لعنت مرا مخصوص اولین کسی کن که پایه ی ظلم به این خاندان را گذاشت. و یزید را پنجمین ظالم قلمداد می کنید، زیرا متوجه اید یزید شروع کننده ی حادثه نیست.

در زیارت عاشورا با همان بینشی که حضرت زینب در کربلا با حادثه برخورد کردند، لعنت را به سوی فرهنگی سوق می دهید که ازحاکمیت انسان هایی معصوم غافل است و سقیفه یکی از جلوه های آن فرهنگ است که در مقابل غدیر به پا شد.

نباید فکر کنیم که سیاستِ عدمِ اختلاف بین شیعه و سنی به آن معنی است که نقش حزب اموی را در انحراف از اسلام فراموش کنیم و از آن جریان و فکری که بستر ظهور حزب اموی شد غافل گردیم، تا دوباره به همان ورطه ای از هلاکت سقوط کنیم که در صدر اسلام سقوط کردیم.

ما معتقدیم برای حفظ اسلام ،مدیریت امام معصوم شرط است و غدیر محل طرح چنین موضوعی بود، حال در سقیفه به هر دلیلی از این موضوعِ مهم غفلت شد و ناخواسته نتیجه آن شد که پس از پنجاه سال یزید بر سر کار آمد و حاکمیت جهان اسلام را تصاحب کرد و فرزند رسول خدا(ص) یعنی امامی معصوم را به قتل رساند و فجیع ترین حادثه تاریخ را پدید آورد.


مسلّم قصد خلیفه ی اول و دوم آن نبود که کار به حاکمیت یزید کشیده شود ولی مگر سنت خدا این است که ما هر طور خواستیم عمل کنیم و نتیجه ی مطابق عمل ما نباشد؟
در خبر داریم چون عمربن خطاب به شام وارد شد و معاویه را دید گفت: "هذا کسرَی الْعرَب" این پادشاه عرب است . حاکی از آن که خلیفه ی دوم متوجه است خطرِ به سلطنت کشیدن خلافت از طریق معاویه می رود. ولی آیا توانستند کاری بکنند که کار به آنجا منجر نشود؟ وقتی ارزش امام معصوم یعنی علی(ع) با سایرین مساوی قلمداد شد، نتیجه آن می شود که همه ی قبایل حکومتِ بر جامعه مسلمین را حق خود می دانند، و لذا تفاوتی بین امام حسین(ع) و یزید در میان نمی ماند و از این زاویه باید سقیفه مورد نقادی قرار گیرد.


یا علی مدد