تفاوت دو نوع برخورد با اسلام 2

منزل اصلی هرکس ، قیامت است . ما در زمین آمده ایم تا شایسته ی زندگی قیامتی شویم و دین هم برای قیامتی کردن ما آمده است ، حال اگرفکری آمد که ما را به کلی از قیامت غافل نمود و تماماً متوجیه دنیا کرد این فکر، در تقابل با سعادت انسان است.

تحت تأثیر چنین فکری آرام آرام احساس می کنید دیگر مؤمنان را دوست ندارید، دنیاداران را بیشتر دوست دارید و به نوع زندگی و برنامه های آن ها علاقه مند هستید. کم کم متدینین را مسخره خواهید کرد ، نسبت به روحانییت بی توجه می شوید و می گویید:این ها نقش تولیدی ندارند، می گویید: ادیسون برق اختراع کرد، آخوندچه کار می کند؟ در حالی که برق در عین این که می تواند وسیله ای جهت راحت کردن امور زندگی باشد ولی هرگز با برقی که ادیسون اختراع کرد،نمی توان زندگی زمینی را آسمانی نمود .

پیامبران آمدند زمینی ها را به ابدیت متصل گردانند و آن ها را به ساحتی فوق ساحت زمین دعوت نمایند. اگر ذهن و فکر جوانان ما را تولید بدون توحید اشغال کرد، دیگرگوششان نسبت به سخنان پیامبران شنوا نیست تا بخواهند بر اساس دستورالعمل پیامبران الهی زندگی کنند . و اگر این راه ادامه یابد روح کلی جامعه به مسیری می رود که تحملِ به قتل رساندن قدسی ترین انسان هابرایش آسان می شود.

به همین جهت است که می توان گفت فرهنگی که در سقیفه پایه گذاری شد فرزند پیامبر را در کربلا کشت . آن ها فکرنمی کردند، حرکت شان منجر به چنین فاجعه ای شود، ولی حضرت زینب به ما نشان دادند که کربلا از کجا پایه ریزی شد . همچنان که اصالت دادن به ارزش های غربی در صدر مشروطه، روح جامعه را به سمتی کشاند که شیخ فضل الله نوری را مانع اهداف خود دید و لذا تحمل شهادت او برای جامعه آسان شد . و پس از آن بود که پنجاه سال حکومت وابسته پهلوی پای گرفت.

اباعبدالله فکر و فرهنگ دنیاپرستی را رسوا کردند . وقتی پس از رحلت رسول خدا عده ای به اسم دین بر رأس جامعه قرار گرفتند ولی از اسلام صرفاً اداره ی امور دنیایی شان را می فهمیدند، در نهایت کار به حاکمیت یزیدِ میمون بازِ غرب زده می کشد و اباعبدالله را به عنوان کسی که بر امیرالمؤمنین جهان اسلام خروج کرده به قتل می رسانند.

حضرت با این که فلسفه ی قیام خود را امر به معروف و نهی از منکر اعلام می کنند و می فرمایند می خواهم سنّتِ جدم را إحیاء کنم، باز عده ای از مذهبی های آن زمان به او نصیحت می کنند که از این کار منصرف شو. چون در آن شرایط حساسیت جامعه بر روی اصل دیانت کم شده وامور فرعی بیشتر در زندگی ها عمده گشته بود.

علامه طباطبائی در کتاب « معنویت تشیع » میفرمایند : در ده سال که امام حسین بعد از شهادت امام حسن در مدینه بودند آنقدر شرایط سخت شده بود که کسی به ایشان رجوع نمی کرد تا مسائل فقهی خود را بپرسد و لذا از امام حسین حدیث فقهی باقی نمانده است. این بدین معنی است که امویان شرایط فرهنگی جامعه را طوری قبضه کرده بودند که همه، همه کاره اند و امام هیچ کاره، و مؤمنین واقعی و در رأس آن ها امام حسین(ع) هیچ نقشِ فرهنگی در جامعه نداشته اند و در انزوای کامل بودند، هر بی سر و پایی به عنوان کارشناس و متخصص اسلام حق نظر داشت مگر فرزند رسول خدا با آن همه تأکیدی که رسول خدا نسبت به آ نها کردند.

حضرت اباعبدالله در بدو خروج از مدینه نامه ای که به محمد حنفیه می نویسند و می گویند:
من براى سرکشى و عداوت و فساد کردن و ظلم نمودن خروج نکردم، بلکه ؛ جز این نیست که من به منظور اصلاح در دین جدم قیام نمودم، من در نظر دارم امر به معروف و نهى از منکر نمایم . من می خواهم مطابق سیر هی جدم رسول خدا و پدرم على بن ابى طالب رفتار نمایم.

با توجه به نکته ی فوق؛ حال ببینید نهضت اباعبدالله چگونه جهت کلی جامعه اسلامی را تغییر داد، به طوری که چیزی نمی گذرد، چهار هزار دانشمند از سراسر جهان اسلام پای درس امام صادق حاضر می شوند. چون با شهادت امام حسین جهان اسلام متوجه شد با حذف اهل البیت کارش به کجا کشید ، در اثر همین رجوع همگانی بود که بنی عباس توانستند با شعار برگشت به اهل البیت پیامبر بنی امیه را از صحنه بیرون کنند .

به همین جهت باید گفت : اسلام را کربلا نگه داشته است چون کربلا حامل یک فکر و بینش بود، کربلا یک خاطره نبود بلکه نمایش عمق فاجعه ای بود که جامعه مسلمین بدان گرفتار شده بود و به همین جهت اولین اعتراضها از دربار عبیدالله و یزید شروع شد.

امروز هم باید پیام کربلا را بگیریم و با آن زندگی کنیم، و متوجه شویم اگر اصالت را به چیزی جز ایمان دادیم دیر یا زود بهترین چهره های معنوی خود را به مسلخ می کشانیم .

یا علی مدد