تفاوت دو نوع برخورد با اسلام

تفاوت دو نوع برخورد با اسلام

باید در جریان شهادت حضرت سیدالشهداء به این موضوع فکر کرد که چرا پس از پنجاه سال از هجرت رسول خدا عده ای از مسلمانان حاضر شدند دست به کشتن کسی بزنند که معتقدند رسول خدا در مورد او و برادرش سفارش ها کرده و حضرت سیدالشهداء در مقابل لشکر عمرسعد فرمودند :
أَولَم یبلُغْکُم ما قَالَ رسولُ اللَّهِ لِی و لِأَخِی هذَانِ سیدا شَبابِ أَهلِ الْجنَّة
آیا به راستى سخن پیامبر خدا در مورد من و برادرام به شمایان نرسیده است که فرمود : این دو ؛ سید و سالار جوانان اهل بهشت اند ؟
این طور نیست که منکر سخن حضرت سیدالشهداء بودند، مشکل آن بود که در فرهنگی قرار داشتند که رعایت سخن رسول خدا را مصلحت نمی دانستند، و این آن فرهنگی است که در سقیفه ظهور کرد.

یک نوع فکر و فرهنگی در سقیفه ظاهر شد که معتقد است از اسلام استفاده کند ولی هرجا به نظر او اسلام جواب نداد با نظر خودش کار را ادامه دهد، زیرا معتقد است اسلام هم مثل هر چیزی کهنه می شود و دورانی دارد . این طرز فکر را در گفته خلیفه دوم به وضوح می توان دید، وقتی می گوید: همان طور که یک شتر در طول عمرش حالات گوناگونِ توانایی و جوانی و ناتوانی و پیری دارد، اسلام همین طور است.

از این جمله بر می آید که اسلام هم یک طرز فکر بشری است، مثل طرز فکر افلاطون و جان لاک که در عین قابل احترام بودن نمی توان تا ابد به آ ن مقید بود . حرفشان این است که اسلام مربوط به زمان پیامبر بود، امروز باید خودمان با فکر خودمان به اسلام کمک کنیم.

آیا نبا ید تعجب کرد که چگونه به دینی که خالق هستی برای کلّ بشر آورده و فوق عالَم است و شامل مرور زمان نمی شود، از این من ظر نگاه می شود؟ چون فکر می کردند دین خدا هم یک پدیده مادی و عصری است و همان طور که ماده فرسایش پیدا می کند، آن هم فرسایش پیدا می کند! حال اگر امام حسین بخواهد جامعه را به زمان رسول خدا برگرداند و بگوید:
من براى سرکشى و عداوت و فساد کردن و ظلم نمودن خروج نکردم بلکه ؛ جز این نیست که من به منظور اصلاح در دین جدم قیام نمودم، من در نظر دارم امر به معروف و نهى از منکر نمایم . من می خواهم مطابق سیره ی جدم رسول خدا و پدرم على بن ابى طالب رفتار نمایم .

در منظر آن ها چنین فردی طغیان گر است و طبق عقل جامعه عمل نمی کند و می خواهد ما را به گذشته برگرداند.

در ابتدا هیچ کس فکر نمی کرد با تفکری که در سقیفه ظهور کرد کار به قتل فرزند پیامبر بکشد، ولی چون پس از رحلت رسول خدا یادشان رفت که قرآن آمده است تا بشر را آسمانی کند غدیر فراموش شد و امام به شهادت رسید . آسمانی شدن بشر ممکن نیست مگر این که کسی مدیریت جامعه را در دست بگیرد که به عنوان انسانی معصوم، با باطن قرآن مرتبط باشد، همان شخصیت هایی که ابتدا قرآن آن ها را به عنوان اهل البیت، عین عصمت و طهارت معرفی کرد و سپس فرمود:
" إِنَّه لَقُرْآنٌ کَرِیم * فِی کِتَابٍ مکْنُون * لَّا یمسه إِلَّا الْمطَهرُون " آن قرآن، قرآن بلند مرتبه ای است که در کتابی پنهان و دور از دسترس همه قرار دارد و هیچ کس نمی تواند با آن تماس پیدا کند مگر آن مطهرون و اهل عصمت و طهارت .

وقتی مقصد اصلی قرآن فراموش شد هم سقیفه جای غدیر می نشیند و هم یزید جای حسین(ع) و هم امام در کربلا شهید می شوند.

مؤمن واقعی کسی است که به حقایق قدسی و معنوی عالم ایمان دارد و متوجه نقش فعال آن ها در تمام مناسبات بشری است .

نظام سرمایه داری با تکیه بر لیبرال دموکراسی، گمان کرد با کار و تولید می تواند امور جامعه را سر و سامان دهد و جایی برای رهنمودهای انبیای الهی در مناسبات اقتصادی و اجتماعی قائل نبود و نه تنها معنویت را به چیزی نگرفت، بلکه روحیه ی کینه ورزی با امور معنوی را تقویت نمود و درنتیجه بشر را امروز با بحرانی این چنین سهمگین روبه رو کرد . همان بحرانی که جهان اسلام با حضور امویان با آن روبه رو شد، بحران مقابله با قداست ها که منجر به شهادت حضرت امام حسین (ع)شد .

ریشه ی همه ی این بحران ها را باید در توجه بیشتر به زمین و غفلت از آسمان معنویت جستجو کرد، این روحیه در سقیفه به یک نحو ظاهر شد و در مارکسیم لنینیسم به نحوی دیگر و در لیبرال دمکراسی به صورتی دیگر.

یا علی مدد